منو
در زمان های قدیم، سیستم اعلام حریق به صورت کاملاً دستی انجام میشد، در صورت وقوع حریق از طریق زنگ دستی، شیپور، سوت یا ناقوس کلیسا، اعلام حریق به مرکز آتشنشانی یا مراکز مرتبط ارسال میشد. با این حال مشکل اصلی این نوع سیستمها، عدم تشخیص دقیق محل وقوع حریق بود که معمولاً با خطا همراه بود اما با اختراع تلگراف در سال ۱۸۴۷ در نیویورک اعلام حریق به صورت دقیقتر، با احتمال خطای کمتر و با سرعت بیشتر امکانپذیر شد.
با استفاده از سیمکشی، سیستم مرکزی و تابلوها، اطلاعات و اعلانهای حریق در کلیساها، مدارس و ایستگاههای آتشنشانی به یکدیگر متصل میشدند. سپس شرکتهای خصوصی در آن زمان شکل گرفتند تا خدمات استفاده عمومی از ایستگاههای مرکزی و عملیات اعلام حریق و هشدار سرقت را برای شرکتها، ساختمانهای مسکونی و کارخانجات فراهم کنند. در سال ۱۸۸۵، سیستم اعلان حریق دستی با نام “سیستم اعلان حریق کمکی” ابداع شد و پس از پیشرفتهایی که در این زمینه صورت گرفت به صورت گسترده در سراسر ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفت.
سیستم اعلام حریق به مجموعهای از تجهیزات و قطعات الکترونیکی گفته میشود که وظیفه تشخیص و آشکارسازی حریق را بر عهده دارند. هنگام وقوع حریق معمولاً خسارات مالی و از دست دادن جان انسانها در ابعاد و اندازه های بزرگی به وجود می آید. استفاده از سیستم اعلام حریق میتواند به طور قابل توجهی میزان این خسارات را کاهش دهد در واقع استفاده از این تجهیزات یک روش پیشگیرانه است که از زمان های بسیار دور مورد استفاده قرار میگرفته است و نقش بسیار مهمی در پیشگیری از بروز حریق و آتشسوزی و حفاظت از جان و مال افراد ایفا میکند.
در ابتدا، برای پیادهسازی سیستم اعلام حریق و کاهش خسارات و آسیبهای احتمالی وقوع حریق، سیستمی طراحی شد که به صورت خودکار حریق را تشخیص داده و آن را اعلام کند. این سیستمها عموماً شامل اجزایی مانند کنترل پنل مرکزی اعلام حریق، آژیر اعلام حریق، شاسی اعلام حریق و دتکتور اعلام حریق هستند.
هرکدام از این اجزا وظایف خاصی را دارند. دتکتور اعلام حریق مسئول تشخیص وقوع آتش سوزی است. این دتکتورها بسته به نوع آنها، با افزایش دما، حرارت، دود یا گاز در محیط فعال میشوند و سیگنال آلارم را به پنل مرکزی اعلام حریق ارسال میکنند.
همچنین، تشخیص حریق میتواند از طریق افراد حاضر در محل نیز صورت گیرد. در این صورت، با فشردن شاسی اعلام حریق، وقوع آتش سوزی به تابلو اعلام حریق ارسال میشود. تابلو اعلام حریق یا پنل مرکزی در واقع بخش مهمترین سیستم اعلام حریق است. این تابلو تمامی اجزا و تجهیزات سیستم را به هم متصل میکند و ارتباط بین آنها را برقرار میکند. همچنین، آژیر اعلام حریق، فلشرها و سایر وسایل هشداری دیداری و شنیداری را فعال میکند.
دو نوع اصلی سیستم اعلام حریق وجود دارد: معمولی و آدرسپذیر. اجزا و تجهیزات مختلفی در این سیستمها وجود دارند که میتوانند به صورت خودکار یا دستی عمل کنند. اطلاعات فوق به شما کمک میکند تا تصمیم بگیرید کدام نوع سیستم اعلام حریق برای محل کار شما عملکرد بهتری را خواهد داشت.
مجموعه آتومید یکی از بزرگترین فروشگاه های اینترنتی ، با بیش از ۲۰ سال سابقه در زمینه فروش تخصصی محصولات اعلام حریق برندهای مطرح اعم از آریاک و زیتکس می باشد، سایر محصولات آتومید شامل انواع دزدگیر اماکن و لوازم جانبی دزدگیر، به منظور ایجاد احساس امنیت و آرامش هرچه بیشتر شما مشتریان عزیز با بهره گیری از دانش فنی روز ، متخصصین مجرب میباشد.
تماس با ما : 02136619924 | 09120800829
آدرس : لاله زار جنوبی ، پاساژ بوشهری ، طبقه همکف ، پلاک 72
سیستمهای اعلام حریق بر اساس نحوهی عملکرد به دو نوع اعلام حریق متعارف و اعلام حریق آدرس پذیر تقسیم میشوند:
سیستمهای اعلام حریق، به عنوان یکی از سادهترین و ابتداییترین سیستمها در حوزه حفاظت از ساختمانها، استفاده میشوند. در این سیستمها، ساختمان به چندین بخش کوچکتر به نام “زون” تقسیم میشود. معمولاً هر طبقه از ساختمان به عنوان یک زون مشخص میشود.
تمامی این زونها به یک کنترل پنل مرکزی در سیستم اعلام حریق متعارف متصل میشوند و در صورت وقوع حریق، تنها زونی که حریق در آن اتفاق افتاده است، تشخیص داده میشود. به عبارت دیگر، این سیستمها قادر به تشخیص دقیق مکان حریق نیستند.
در هر زون، یک یا چند دتکتور یا حسگر به صورت خطی و به صورت یک مدار پیوسته به پنل اعلام حریق متصل میشوند. در صورت بروز حریق، این دتکتورها سیگنال آژیرها و سایر تجهیزات هشداردهنده را فعال میکنند. به این ترتیب، افراد حاضر در ساختمان متوجه بروز حریق میشوند و اقدامات لازم را برای خروج ایمن از ساختمان به عمل میآورند.
سیستم اعلام حریق آدرس پذیر، در مقایسه با سیستم اعلان حریق متعارف، دارای ویژگیهای پیشرفتهتری است و به صورت آدرس پذیر عمل میکند. در این سیستم، هر دتکتور و ساشی (دستگاه هشداردهنده) با یک کد خاص مجهز میشوند و دارای یک آدرس منحصر به فرد هستند. با فعال شدن حریق، پنل اعلام حریق قادر است به طور دقیق محل دتکتور یا ساشی فعال شده را تشخیص دهد.
استفاده از سیستم اعلان حریق هوشمند به مزایای زیادی منجر میشود. این سیستم قادر است به صورت سریع و دقیق محل حریق را تشخیص دهد و اقدامات لازم را در کمترین زمان ممکن برای کاهش خسارتها انجام دهد. همچنین، سیستم اعلان حریق هوشمند معمولاً در مکانهای بزرگتر استفاده میشود و به دلیل قابلیت آدرسدهی و اتصال تمام تجهیزات به یکدیگر، پیشرفتهتر از سیستم اعلان حریق متعارف است.
در این سیستم، تمامی تجهیزات و اجزای آن به صورت یک حلقه متصل میشوند. به عبارت دیگر، اتصالات بین تجهیزات از پنل اعلام حریق شروع شده و در نهایت به همان پنل برمیگردند. این ساختار حلقهای، امکان ارسال و دریافت اطلاعات بین تمامی تجهیزات را فراهم میکند و موجب اطمینان از عملکرد صحیح سیستم میشود.
سیستمهای اعلام حریق متعارف و آدرسپذیر هر دو برای تشخیص و اطلاعرسانی وقوع حریق استفاده میشوند، اما از لحاظ ساختار، عملکرد و کاربرد تفاوتهای زیادی با هم دارند. در ادامه به بررسی تفاوتهای اصلی این دو سیستم میپردازیم.
۱. ساختار و عملکرد:
۲. هزینه:
۳. کاربرد:
۴. زمان واکنش:
سیستم اعلام حریق بیسیم یکی از جدیدترین و پیشرفتهترین فناوریها در زمینه اعلام حریق است که بدون نیاز به کابلکشی، ارتباط بین دتکتورها، کنترل پنل و تجهیزات هشداردهنده را از طریق امواج رادیویی برقرار میکند. این سیستمها به ویژه در محیطهایی که کابلکشی دشوار است، مانند ساختمانهای تاریخی یا محیطهای باز، کاربرد زیادی دارند.
سیستم اعلام حریق از چندین جزء اصلی تشکیل شده است که هرکدام وظایف مخصوص به خود را دارند:
در نصب سیستمهای اعلام حریق، از تجهیزات متنوعی استفاده میشود که هر کدام نقش خاصی در فرآیند تشخیص و اعلام حریق دارند. برخی از تجهیزات مجاز و استاندارد که معمولاً در سیستمهای اعلام حریق نصب میشوند، شامل موارد زیر هستند:
کنترل پنل، قلب و مرکز فرماندهی سیستم اعلام حریق است. تمامی اطلاعات از دتکتورها و تجهیزات مختلف به کنترل پنل ارسال شده و این دستگاه تصمیمگیریهای لازم برای هشدار دادن یا فعالسازی سیستمهای دیگر را انجام میدهد.
ویژگیهای مهم کنترل پنل:
دتکتورها یکی از اجزای کلیدی سیستم اعلام حریق هستند که وظیفه تشخیص علائم حریق مانند دود، حرارت یا شعله را بر عهده دارند. انواع مختلفی از دتکتورها وجود دارند که بسته به نیاز محیط، انتخاب میشوند:
هشداردهندههای صوتی و نوری وظیفه اطلاعرسانی به ساکنان ساختمان را دارند. این تجهیزات معمولاً در نقاط مختلف نصب میشوند تا در صورت وقوع حریق، افراد را از وقوع حادثه آگاه کنند.
شستی اعلام حریق یکی دیگر از تجهیزات سیستم است که به کاربران اجازه میدهد به صورت دستی و در صورت مشاهده حریق، سیستم اعلام حریق را فعال کنند. این شستیها معمولاً در مکانهای عمومی و در نزدیکی راههای خروجی نصب میشوند.
آژیرها به منظور اعلام حریق و هشدار به ساکنان یا کارکنان در صورت بروز حریق نصب میشوند. این دستگاهها با تولید صدای بلند به افراد هشدار میدهند که محیط را تخلیه کنند. آژیرهای اعلام حریق معمولاً در تمامی نقاط ساختمان نصب میشوند تا صدای آنها به طور کامل در سراسر محیط شنیده شود.
دستگاه تلفنکننده اعلام حریق وظیفه اطلاعرسانی خودکار به شمارههای از پیش تعیین شده در صورت وقوع حریق را بر عهده دارد. این دستگاه به کنترل پنل متصل میشود و به محض دریافت سیگنال حریق، به صورت خودکار تماس گرفته و پیغام هشدار ارسال میکند.
ویژگیهای مهم دستگاه تلفنکننده:
فلاشر اعلام حریق یک دستگاه هشدار نوری است که با چشمک زدن، وقوع حریق را اعلام میکند. این دستگاهها معمولاً در مکانهایی که صدا کافی نیست یا برای افراد دارای مشکلات شنوایی استفاده میشوند. فلاشرها به کنترل پنل متصل شده و به صورت همزمان با آژیرها فعال میشوند.
مرکز تکرار کننده یکی دیگر از تجهیزات مهم سیستم اعلام حریق است که اطلاعات و سیگنالهای دریافتی از کنترل پنل را به سایر نقاط ساختمان انتقال میدهد. این دستگاه در ساختمانهای بزرگ و چند طبقه که ممکن است یک کنترل پنل برای پوشش کامل کافی نباشد، استفاده میشود.
یکی از موارد مهم در سیستم اعلام حریق، تأمین انرژی پایدار برای تجهیزات است. سیستمهای اعلام حریق باید به دو منبع تغذیه اصلی و ثانویه مجهز باشند:
زون در سیستم اعلام حریق به معنای تقسیمبندی ساختمان به مناطق مجزا است. هر زون شامل چندین دتکتور و تجهیزات هشداردهنده است که به کنترل پنل متصل میشوند. در صورت وقوع حریق، کنترل پنل میتواند مشخص کند که کدام زون فعال شده است.
مزایای زونبندی:
استفاده از سیستم اعلام حریق میتواند خسارات ناشی از آتشسوزی را به طور چشمگیری کاهش دهد. سیستمهای اعلام حریق با تشخیص سریع آتشسوزی، زمان کافی برای تخلیه امن افراد و کنترل آتش فراهم میکنند. همچنین این سیستمها میتوانند در جلوگیری از آسیب به تجهیزات حساس و کاهش هزینههای بیمه موثر باشند.
سیستمهای اعلان حریق به منظور تشخیص و اطلاعرسانی سریع در صورت بروز حریق طراحی شدهاند. بسته به نوع محیط و کاربری، این سیستمها به دستههای مختلفی تقسیم میشوند که هر کدام ویژگیها و مزایای خاص خود را دارند. دو نوع اصلی از سیستمهای تشخیص حریق شامل سیستمهای خانگی و صنعتی است.
سیستمهای تشخیص حریق خانگی به منظور حفاظت از ساکنان منازل در برابر آتشسوزی طراحی شدهاند. این سیستمها به طور کلی شامل دتکتورهای دود، حرارت و شعله هستند که در نقاط مختلف خانه نصب میشوند تا در صورت تشخیص هر گونه نشانه از حریق، به ساکنان هشدار دهند.
ویژگیهای سیستمهای تشخیص حریق خانگی:
سیستمهای تشخیص حریق صنعتی به طور خاص برای محیطهای بزرگ و پیچیده مانند کارخانهها، پالایشگاهها و انبارها طراحی شدهاند. این سیستمها نیاز به دقت بالا و پوشش گسترده دارند تا بتوانند از اموال و کارکنان در برابر خطرات آتشسوزی محافظت کنند.
ویژگیهای سیستمهای تشخیص حریق صنعتی:
نصب سیستم اعلام حریق یکی از مراحل کلیدی در حفاظت از جان و مال افراد در ساختمانها است. برای اینکه نصب به درستی و بر اساس استانداردها انجام شود، باید به نکات متعددی توجه کرد. در ادامه به برخی از این نکات و الزامات پرداخته میشود.
یکی از مهمترین اصول در نصب سیستم اعلام حریق، مطابقت آن با قوانین و ضوابط آتشنشانی محلی است. این ضوابط بسته به هر کشور و حتی منطقه ممکن است متفاوت باشد، اما برخی از اصول کلی در تمامی استانداردها مشترک هستند:
در نصب سیستمهای اعلام حریق، از تجهیزات متنوعی استفاده میشود که هر کدام نقش خاصی در فرآیند تشخیص و اعلام حریق دارند. برخی از تجهیزات مجاز و استاندارد که معمولاً در سیستمهای اعلام حریق نصب میشوند، شامل موارد زیر هستند:
در حوزه ایمنی و آتشنشانی، اصطلاحات مختلفی مانند اعلام حریق، اعلان حریق و اطفای حریق به کار میروند که هر کدام به بخش خاصی از فرآیند مقابله با آتش اشاره دارند. در ادامه به بررسی تفاوتهای این سه اصطلاح میپردازیم:
۱. اعلام حریق (Fire Detection):
اعلام حریق به فرآیند تشخیص و شناسایی نشانههای حریق مانند دود، حرارت یا شعله اشاره دارد. این مرحله توسط دتکتورها و حسگرهای نصب شده در سیستمهای اعلام حریق انجام میشود. هنگامی که سیستم علائمی از حریق تشخیص دهد، سیگنالی به کنترل پنل ارسال میشود تا اقدامات بعدی انجام شود. اعلام حریق در واقع اولین مرحله در مقابله با آتشسوزی است که به شناسایی سریع وقوع حریق کمک میکند.
۲. اعلان حریق (Fire Alarm):
اعلان حریق به هشدار دادن و اطلاعرسانی به ساکنان ساختمان یا کارکنان در صورت وقوع حریق اشاره دارد. این هشدار معمولاً به صورت صوتی (آژیر) و بصری (چراغهای هشدار) انجام میشود. هدف اصلی اعلان حریق فراهم کردن زمان کافی برای تخلیه امن افراد و جلوگیری از خسارات جانی است. این مرحله پس از تشخیص حریق و ارسال سیگنال از دتکتورها انجام میشود.
۳. اطفای حریق (Fire Suppression):
اطفای حریق به فرآیند خاموش کردن و کنترل آتش پس از تشخیص و اعلام حریق اشاره دارد. این مرحله میتواند به صورت دستی (توسط افراد) یا خودکار (توسط سیستمهای اطفای حریق مانند اسپرینکلرها یا گازهای خاموشکننده) انجام شود. اطفای حریق آخرین مرحله در مقابله با حریق است که هدف آن خاموش کردن کامل آتش و جلوگیری از گسترش آن است.
اطلاعات تماس
تمامی حقوق مادی و معنوی سایت برای مجموعه آتومید میباشد.
طراحی و پیاده سازی : شرکت ویرا